Lidia had gisteren geopperd om de vrijdagmiddag na de lessen naar Itoshima te gaan, een kustplaatsje ten zuiden van Fukuoka. De vrijdagmiddag biedt ruimte om uitstapjes te maken, aangezien je voor het huiswerk het hele weekend hebt. (Dus dat kan makkelijk op zondagavond om tien uur). Dankjewel Lidia, voor dit mooie uitje.
Maar eerst kregen we weer een snelle les van Moe-sensei (schrijf ik ongetwijfeld ook fout, bij voorbaat excuses). Flink uptempo weer, ook Lidia en Angelica vonden het wel erg hard gaan en haakten af en toe ook af. Mijn testresultaten waren, zoals verwacht, zwaar onvoldoende. 7 van de 15 goed. Als je daar nog de gokkans afhaalt, dan blijft er niet heel veel over. Een fijne herinnering aan mijn studententijd, toen ik ook niet altijd even goede testresultaten had.
Na deze les de wekelijkse afscheidsceremonie van de studenten die vertrekken. Drie dit keer, waaronder Matthew en Koko-san. Korte speeches van beiden en daarna werd er een mooi getuigschrift uitgereikt. Koko-san was maar een weekje hier, hij gaf een extra dimensie aan het klasje. Elke dag een nieuwe stylish outfit en een prettig persoon. Ik ben benieuwd wie er volgende week bij komt. Matthew had mij woensdag een doosje pleisters voor mijn hielen gekocht en daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor. Al dat gewandel is een aanslag op mijn hielen. en ik heb daar nu dagelijks pleisters op om de pijn een beetje te beperken. De geneugten van het op leeftijd zijn en zuinig te zijn op de aankoop van schoenen. Alhoewel, de nieuwe schoenen zorgen voor de meeste problemen.
Afijn, na een snelle o-bento bij Q gingen we de metro in en daarna een bus voor Itoshima.
Een groepje van 10 studenten: Viktor, Matthew, Lidia, Angelica, Alicia uit Maleisië, Claudia en wederom een paar mensen van wie ik de naam ben vergeten. Bij voorbaat, wederom excuses hiervoor, mijn hersenen zijn niet meer wat ze geweest zijn en ik kan soms ook een botte Hollandse boer zijn.
Waarschijnlijk schaamteloos naar Japanse standaarden dat ik dat hier neerpen, maar ik ben een Hollander, en dan doe je dat dus. Nederland heeft een cultuur van eerlijkheid en je mening verkondigen, ook als dat soms gevoelig is. Je kunt dat proberen te verbergen, maar dat is tegen mijn gevoel nu (al heb ik dat in het verleden wel gedaan). Ik weet dat ik daarmee ongetwijfeld grenzen zal overschrijden, maar we kunnen niet allemaal Mark Rutte zijn. En als je dit door een vertaalapp leest dan leg ik je graag uit wat dit betekent :-).
Maar het was in ieder geval wel een heel leuk uitje. Uurtje in de metro en bus, daarna half uurtje op het strand bij die witte tori, terug in de bus naar een restaurantje met speeltuin waar ze gegrilde oesters en jakobsschelpen verkochten en daarna weer in een bus terug naar Hakata.
Fijn om iedereen wat beter te leren kennen, wat in hun leven speelt en waar ze mee bezig zijn.
T’is een vreed schone dag geweest. En laat die taalapp dat maar een goed vertalen.
Om deze mooie dag af te sluiten. Wat moet je denken van het beeldje van een wasbeer (dank Claudia) waarvan de tepels en het kleine piemeltje zijn afgeplakt? Waarom? App me of Signal me met een onderbouwde verklaring voor dit fenomeen.
