Met 5 studenten, Alicia, Mandy, U-min, Karl en ik, een dagje op pad met onze jonge gids Misa-san. Shinkansen naar Kitakyushu, een lokale trein naar Mojiko om daar een ferry naar de overkant, naar Shimonoseki te pakken. Een redelijk flinke boot die met een noodvaart de Kanmon-straat overstak. Qua snelheid deed het me wel denken aan de speedboot van de strandwacht in het Zwin. Veel sneller dan de bootjes naar de Skellig Islands destijds.
In Shimonseki zouden we eerst naar een shrine gaan en daarna naar de vismarkt voor een hapje. De shrine was mooi, maar we waren nog vroeg. Ik had een bord gezien naar een museum vlakbij. Het bleek een soort privémuseum annex winkeltje te zijn van mensen die gigantisch veel voorwerpen uit de jaren 45 – 65 hadden verzameld en dat ondergebracht in een complex van huisjes en kamertjes. Gave designvoorwerpen, lampen, honderden klokjes, wasmachines, radio’s, tv’s, lp’s en singles, boekjes en tijdschriften en een stuk of 4 oude auto’s. Voor 500 yen konden we daar een uurtje herinneringen ophalen. Vooral voor de medestudenten, die allemaal uit Azië komen. Voor mij minder, maar wel fascinerend om design voorwerpen uit de jaren 50 tegen te komen, die ook in Nederland niet misstaan zouden hebben.
Vinden we veel dingen uit onze jeugd mooi, omdat er veel herinneringen aan kleven, rijpt design met de jaren en vinden we alle auto’s en gebruiksvoorwerpen uit die tijd mooi, of was design uit die tijd beter dan nu. Het was in ieder geval een heel mooi extraatje van dit uitje.
De vismarkt daarna was in vol bedrijf. Een druk straatje met aan weerszijden allemaal kraampjes met de mooiste sushi, sashimi, schelpdieren en tal van ander voedsel uit de zee. Heel mooi en levendig. We besloten om in een restaurantje boven de vismarkt te lunchen. Een fijne selectie van sushi, vers klaargemaakt door de koks achter de lopende band. En weer erg lekker. De garnalen en paling waren superbe, oesters, witvis, kogelvis en tonijn verfijnd.
Tja, en ik kon het weer niet laten. Ik denk dat de boys en Bri het niet leuk zullen vinden, maar ik heb toch maar een paar kleine stukjes walvis gegeten. Ik weet dat het not done is in Nederland en zeker niet in de bubbel waar ook wij in leven, maar ja. Het komt langs op de lopende band. De eerste twee heb ik nog laten passeren, maar bij de derde heb ik het bordje gepakt. En hoe was het? Lastige smaak. Diep gefrituurd, proefde ik een zweem van levertraan? Beetje taai, volgens Misa-san een smaak van ijzer. Mijn uiteindelijke oordeel was dat ik het niet heel lekker was en dat ik het met deze bereiding niet meer zal eten. Zou jij het proberen als het voorgeschoteld werd?
De vishal had trouwens een speciaal dak. Flinke overspanning zonder pilaren en een dak dat met kabels zo’n grote ruimte kon bedekken.
Na de vismarkt was de volgende verrassing een voetgangerstunnel van Honshu terug naar Kyushu. Bijna 800 meter terugwandelen. Daar aangekomen was er een toeristentreintje om ons terug te brengen naar het centrum van Mojiko. Onderweg zagen we weer een museum met een expositie van geschilderde ukiyo-e. Karl en ik wilden dat nog wel even bekijken en zijn daar naar toe gelopen. Fraaie prenten op scrolls van o.a. Hiroshige e.a.
Het liep tegen het eind van de middag en ik was wel aan een biertje toe, dus we vonden een klein barretje en raakten meteen met een aardige man en zijn dochter (volgens Karl zijn minnares) aan de praat. Dat gaat nog erg moeizaam, zijn Engels was nog niet op niveau en mijn Japans kan nog zeer veel verbeteren. Maar het was wel heel leuk om wat verhaaltjes uit te wisselen. En een biertje helpt dan wel.
Na deze izakaya hadden we nog een lokale specialiteit tegoed in een restaurantje. Een speciale curry, de mijne met veel groenten. Beetje compenseren voor de “foute” lunch.